Γιατί συμβαίνει η τραγωδία με το Norman Atlantic. Μίπως γιατί δεν έδωσαν την συμασία που έπρεπε στο Πρέβελι με το περιστατικό στις 3 Μαίου 2014;

Παρακολουθούσαμε ειδήσεις στην τηλεόραση στη Μόσχα όταν ακούσαμε για το Norman Atlantic, και μου λέει η μαμά: δες, το ίδιο καράβι που ταξίδευες για τη Σαντορίνη την άνοιξη θα είναι! Το ίδιο δεν ήταν – δεν θα άντεχε ούτε τα 6 μποφόρ το Πρέβελι με το οποίο έκανα εκείνο το φριχτό ταξίδη με αναχώρηση από τον Πειραία στις 2 Μαΐου 2014, με μπέρδεψε και αρχικά η ενημέρωση ότι το Norman Atlantic ταξίδευε με την ιταλική σημαία. ‘Ώμος σήμερα ακούσαμε ότι στο καράβι δεν υπήρχε καμία ανακοίνωση, ούτε κανένας ενημέρωνε τους επιβάτες για το τι συμβαίνει, και όλο αυτό μου θύμισε απελπιστικά αυτό που έζησα μαζί με άλλους 200 πάνω στο Πρέβελι όταν ταξιδεύοντας για τη Σαντορίνη στις 3 Μαΐου φέτος το καράβι μπήκε με τη μύτη στο Ασπρονίση (και ρωτάω: πόσο έπρεπε να έχει πιει o καπετάνιος για να το πετύχει;). Και δεν μπορείτε να μου πουλήσετε το παραμύθι ότι το καράβι απλά «άραξε» εκεί 3 η ώρα τη νύχτα γιατί ήμουνα πάνω στο καράβι και όταν έγινε το μπαμ και έσβησαν όλες οι μηχανές και κάποιος από τους επιβάτες φώναξε: “γρήγορα όλοι επάνω!”, και για τις επόμενες ώρες που κανέναν δεν ένοιαζε η μοίρα μας και κανονικά αν υπήρχε μεγάλο ράγισμα το καράβι θα έχει βυθιστεί μέσα σε 20 λεπτά.

Αλλά θα επιστρέψω για λίγο στο Norman Atlantic. Μου φάνηκε περίεργο ότι εδώ και δύο μέρες στις ειδήσεις στο εξωτερικό δεν αναφέρουν σε ποια εταιρία ανήκει το καράβι. Από περιέργεια άρχισα να ψάχνω στο Ίντερνετ και...έχει δίκαιο η μαμά, και αυτό το σαπιοκάραβο ανήκει στην... «αγαπημένη» μου ΑΝΕΚ!

Και θέλω να γυρίσω μια σελίδα πίσω για να δείτε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ότι η σημερινή τραγωδία πλέον είναι απλά η συνέχεια και η αναμενόμενη εξέλιξη των προηγούμενων γεγονότων που έπρεπε να ανησυχήσουν και την κοινωνία, και τους δημοσιογράφους, και το υπουργείο Ναυτιλίας, και το υπουργείο Καταναλωτών . Γιατί αν τότε θα έδιναν μεγαλύτερη σημασία σε ότι έχει συμβεί με το Πρέβελι, δεν θα γινόταν ίσος αυτή η τραγωδία με το Νorman Atlantic, η τουλάχιστον δεν θα έπαιρνε τέτοιο μέγεθος.

Λοιπόν, το καράβι Πρέβελι της ANEK ήταν να φτάσει Σαντορίνη από τον Πειραία περίπου 3 η ώρα τη νύχτα στις 3 Μαΐου του 2014. Όλο το ταξίδι στην αίθουσα με τα αεροπορικά καθίσματα όπου καθόμουνα, οι λαμαρίνες στο νταβάνι έτριζαν τόσο πολύ που νόμιζες ότι όπου να’ναι θα αρχίσουν να πέφτουν. Πλησίαζε η ώρα τρεις αλλά στα απομακρυσμένα πλαϊνά παράθυρα στο διάδρομο ήταν μαύρη νύχτα και δεν φαινότανε τίποτα. Άρχισα να ανησυχώ εάν θα έπρεπε να κατέβω κάτω προς την έξοδο διότι δεν υπήρχε πουθενά ούτε καμία ανακοίνωση, ούτε καν κάποιος πίνακας με το δρομολόγιο και τις ώρες άφιξης στα λιμάνια, ούτε κανένας από το πλήρωμα που θα μπορούσες να ρωτήσεις για το που ακριβός βρισκόμαστε και τι ώρα φτάνουμε στην Σαντορίνη. Στο λιμάνι με περίμενε ένας πολύ καλός μου φίλος, του τηλεφώνησα ότι μάλλον είμαστε κοντά και μου απάντησε ότι ήταν ήδη στο λιμάνι αλλά το καράβι δεν φαινότανε ούτε από μακριά.

Βγήκα από την αίθουσα και ένας περαστικός που κατέβαινε κάτω μου απάντησε ότι μάλλον όπου να’ναι φτάνουμε λογικά.

Δεν ήμασταν πολύ που ήταν να κατέβουμε στη Σαντορίνη, και στεκόμασταν και καθόμασταν όπου εύρισκε ο καθένας στο κάτω μέρος του καραβιού μπροστά στην πόρτα της εξόδου. Το αρχικά περίεργο ήταν ότι και πάλι δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο από το πλήρωμα ούτε εδώ, ούτε καθώς κατέβαινες. Για τους πίνακες και κάπιο ίδος ενημέρωσης επιβατών η ανακοίνωση – ούτε λόγος.

 Έχει περάσει πολύ ώρα από τότε που το καράβι έπρεπε να έχει φτάσει στη Σαντορίνη αλλά ήμασταν ακόμα στο πουθενά χωρίς κανέναν να μας πει τι συμβαίνει. Έχω μιλήσει τουλάχιστον τρεις φορές με τον φίλο μου στο λιμάνι και συνέχιζε να μου λέει ότι το καράβι δεν φαινότανε καν να πλησιάζει το νησί.

Ξαφνικά ακούστηκε ένα μπαμ, το καράβι σταμάτησε, όλες οι μηχανές έσβησαν και εμείς, οι λίγοι επιβάτες που ήταν να κατέβουμε στην Σαντορίνη, κοιτάζαμε ένας τον άλλον με ανησυχία. Όλες οι πόρτες προς το γκαράζ η προς την έξοδο ήταν κλειδωμένες. Αμέσως ένας από τους επιβάτες φώναξε: γρήγορα όλοι επάνω! Και έτρεξε πάνω στη σκάλα. Άλλοι τον ακολούθησαν (ανάμεσά μας ήταν και κάποιοι Γάλλοι και άλλοι ξένοι), άλλοι έμεναν και δεν ξέραμε τι να κάνουμε προσπαθώντας να καταλάβουμε είτε προκαλούσε πανικό είτε πράγματι έπρεπε να τον ακολουθήσουμε. Τελικά μετά από κάποια ώρα που το καράβι δεν κουνιότανε αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και εμείς, και πουθενά, ούτε στο λογιστήριο, ούτε στην reception, ούτε στις σκάλες σε όλα αυτά τα καταστρώματα που περάσαμε δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ από το πλήρωμα. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχει γίνει καμία ανακοίνωση, ούτε ακούστηκε κανένα σήμα κινδύνου.

Όταν ανεβήκαμε στο επάνω κατάστρωμα είδαμε ότι ήταν ήδη γεμάτο από τους επιβάτες που ήδη φόρεσαν τα σωσίβια ενώ οι άλλοι ψάχνανε για κανένα καλό – στα μισά δεν άναβαν τα λαμπάκια ενώ ήμασταν τα μαύρα μεσάνυχτα στη μέση της θάλασσας και γύρο μας βλέπαμε μόνο να αναβοσβήνει το φάρος το οποίο και αυτό φαινόταν αρκετά μακριά.

Τώρα τι κάνουμε; επάνω σε αυτό το κατάστρωμα υπήρχε μπαρ με 2 υπαλλήλους οι οποίοι γελούσανε με τον κόσμο να φοράει τα σωσίβια λέγοντας: «τι τα φοράτε; δεν θα σας βοηθήσουν». Πλησιάζω και ρωτάω τι συμβαίνει. Μέσα στα γέλια μου απαντάει η κοπέλα: «όλα καλά, κάποιο μικρό προβληματάκι που θα λυθεί άμεσα». Επειδή όλο το σκηνικό έδειχνε ότι το «προβληματάκι» θα καταλήξει σε κάτι πιο φριχτό, την ρωτάω: «Έχετε ενημερώσει το λιμεναρχείο της Σαντορίνης;»

Γιατί; - μου λέει η κοπέλα. – Δεν έχουμε ενημερώσει κανέναν και δεν υπάρχει κανένας λόγος.

Εντοπίζω πίσω από το μπαρ έναν άντρα με τα πολιτικά που έχω την αίσθηση πως δουλεύει κάπου στο γκαράζ. Τον πλησιάζω και ρωτάω που είμαστε. Μου λέει: «το καράβι χτύπησε πάνω στο Ασπρονήσι, στο Ασπροννήσι είμαστε». Γύρο δεν φαινότανε γρι, ενώ ο άντρας που μιλούσα μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε.

Παθαίνω σοκ. Ψάχνουμε να βρούμε κάποιο νορμάλ σωσίβιο. Ο κόσμος που τα φοράει ήδη βγάζει φωτογραφίες ένας τον άλλον. Τους λέω: «Τι κάνετε;;»

-Βγάζουμε φωτογραφίες για να τις βάλουμε στο Facebook για να ξέρουν ποιοι ήμασταν στο καράβι τουλάχιστον.

Ξαφνικά ακούγεται ότι το μπαρ κερνάει καφέ όποιος θέλει. Και εδώ καταλαβαίνω ότι αυτό μου θυμίζει την τελευταία ευχή πριν συμβεί κάτι το μοιραίο.

Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου που ακόμα με περιμένει απελπισμένος στο λιμάνι, του λέω τι συμβαίνει και τον παρακαλάω να ξεσηκώσει το λιμεναρχείο για να μας βγάλουν από εκεί που είμαστε. Το κάνει. Με παίρνει τηλέφωνο μετά από κανένα μισάωρο-σαραντάλεπτο και μου λέει: «το καράβι έχει πάρει κλήση. Θα σας στείλουν τις λάντζες.»

Περιμένουμε, όμως συνεχίζει να μη συμβαίνει τίποτα για να μας βγάλουν από το καράβι. Κοιτάμε τις βάρκες αλλά γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μόνο λίγες αλλά και διακοσμητικές...και δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβουν κάτω. Και σας ρωτάω: πότε την τελευταία φορά αυτό το καράβι πέρασε τεχνικό έλεγχο και πιός υπέγραψε ότι είναι ασφαλής για να μεταφέρει τους ανθρώπους;

Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και να σκεφτώ τι να κάνουμε για να σωθούμε. Και μου έρχεται η φλασιά: να πάρω τηλέφωνο το 112! Και παίρνω. Το σηκώνει ένας αγουροξυπνημένος, του λέω όσο μπορώ ήρεμα τι συμβαίνει και μου απαντάει: «ναι, υπήρχε και άλλη μια κλίση από το καράβι σας». Λέω: «Και; θα κάνετε κάτι να μας σώσετε;»

Και μου απαντάει: «να ακολουθήσετε τις οδηγίες που σας δίνουν από το καράβι»

Λέω: «Ποιες οδηγίες; Δεν υπάρχουν οδηγίες, ούτε πλήρωμα, ούτε κανένας για να μας πει τι να κάνουμε!»

Και η απάντησή του πριν μου κλείσει το τηλέφωνο ήταν: «να ακολουθήσετε τις οδηγίες».

Εδώ καταλαβαίνω ότι κανένας δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί μας.

Μιλάω με τον φίλο μου πάλι, και μου λέει πάλι τα ίδια. Μα οι λάντζες πουθενά! Προσθέτει, σαν πολύ ταξιδεμένος με τα κρουαζιερόπλοια ως πλήρωμα, να πάω από την πλευρά που βυθίζεται και όχι από την αντίθετη.

Το έχουμε σκεφτεί και αυτό. Άλλα το νερό παγωμένο, το βάθος της θάλασσας στην Καλντέρα όπως είναι γνωστό είναι γύρο στα 300 μέτρα, γύρο- γύρο σκοτάδι, το καράβι είναι πάρα πολύ ψιλό και εάν πηδήξεις στη θάλασσα με τέτοιες συνθήκες πολύ πιθανόν ότι δεν θα μπορέσεις καν να βγεις στην επιφάνεια του νερού.

Κάνει κρύο και έχει τρομερή υγρασία. Αρχίζουμε να παίρνουμε τηλέφωνα τους δικούς μας ανθρώπους να τους ενημερώσουμε και να τους μιλήσουμε ίσος για τελευταία φορά. Οι μαμάδες μας κλαίνε, και σκεπτόμαστε αν έπρεπε να τους βάλουμε σε τέτοιο ψυχολογικό σοκ, όμως από την άλλη – και εάν είναι η τελευταία ευκαιρία να τις μιλήσουμε; Δεν έχουν όλοι μονάδες στα κινητά, ζητάνε από τους άλλους να πάρουν τηλέφωνο τους δικούς τους.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μας συμβαίνει τέτιο πράγμα. Στέκομαι παρέα με κάποια νέα παιδιά μήπως και με βοηθήσουν αν τελικά χρειαστεί να πηδήξουμε στη θάλασσα. Βάζουμε στις τσέπες τις ταυτότητες και τα λεφτά, και σκεπτόμαστε πως να προστατέψουμε από τα νερά τα κινητά για να μπορέσουμε να καλέσουμε και πάλι για βοήθεια αν καταφέρουμε να κολυμπήσουμε μέχρι κάποια στεριά. Οι άντρες συζητούν προς τα πού είναι πιο κοντά να κολυμπήσουμε ενώ συνεχίζουμε να βλέπουμε μόνο το φως από τον φάρο, αρκετά μακριά. Το Ασπρονήσι δεν φαίνεται καν.

Σε λίγο εμφανίζεται ένα μικράκι-ψαράδικο, ο Καλόγερος, ο οποίος έκοβε κύκλους γύρο από το καράβι μέχρι το πρωί – μάλλον για την περίπτωση αν κάποιος πηδήξει στη θάλασσα.

Τον κοιτάμε από πάνω αλλά δεν βλέπουμε να μας δείχνει κάποιος πως θα γίνει, και επίσης, αν και είμαστε λίγοι για το Πρέβελι, είμαστε πάρα πολύ για τον Καλόγερο... Το καράβι είναι πολύ ψηλό για να μπορέσουμε να κατέβουμε ασφαλής προς τη θάλασσα.

Ευτυχώς το καράβι σταμάτησε να βυθίζεται η το έκανε με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς, διαφορετικά σίγουρα θα υπήρξαν πολλά θύματα ακόμα και τότε...

Σε τέτοια κατάσταση άγνοιας και ψυχολογικής τρέλας ήμασταν μέχρι το πρωί. Μερικοί άρχισαν να ξεμένουν από μπαταρία και μπαίνανε μέσα στους διαδρόμους όπου υπήρχαν οι πρίζες για να φορτώσουν τα κινητά για να έχουμε μία ελπίδα κάποιος να μπορέσει να επικοινωνήσει με τη στεριά.

Οι λάντζες έφτασαν μετά που είδαμε τον ήλιο να βγαίνει πάνω από την Καλντέρα. Ήρθαν, στάθηκαν μπροστά στο καράβι σε αρκετή απόσταση, μαζί με τον δήμαρχο και άλλους που δεν σκέφτηκαν να κάνουν κάτι πιο νωρίς. Αργότερα μου είπε ο φίλος μου ότι πήγανε να πάρουν τις λάντζες αλλά για τη νύχτα τις αράζουν στο ηφαίστειο (από την άλλη μεριά όμως που ήμασταν εμείς) και την ώρα που ήθελαν να κατέβουν στο παλιό λιμάνι ανακαλύφτηκε ότι το τελεφερίκ ήταν κλειστό τέτοια ώρα. Μέχρι να βρούνε πως να κατέβουν, μέχρι το ένα, μέχρι το άλλο – όλο αυτό θα μπορούσε να καταλήξει μοιραίο για όλους εμάς που περιμέναμε βοήθεια πάνω στο καράβι. Να ακόμα μία σκέψη γιατί το λιμάνι έπρεπε να γίνει από την άλλη μεριά του νησιού. Αναρωτιέμαι όμως: εφόσον το λιμεναρχείο βρίσκεται στον Αθινιό, δεν έχει το στη διάθεσή του ούτε μία λάντζα η έστω μικρό καραβάκι για τέτοιες περιπτώσεις; Με τέτοια καράβια που ακόμα κυκλοφορούν στις θάλασσές μας σίγουρα κάποια στιγμή θα χρειαζότανε...

Ο ήλιος έχει ανέβει πια ψηλά, και μας κοιτάνε, τους κοιτάμε. Μαθαίνουμε ότι μας έστειλαν έναν δύτη για να δει πόσο μεγάλο είναι το ράγισμα για να αποφασίσουν να μας βγάλουν με τις λάντζες η να τραβήξουν το καράβι μέχρι το λιμάνι.  Αυτό, πάλι, μαθαίνουμε από τον φίλο μου ο οποίος ακόμα βρίσκεται στο λιμάνι.

Με το ξημέρωμα είδαμε ότι είμαστε πράγματι στο Ασπρονήσι και ευτυχώς υπάρχει και μία παραλία κοντά. Ο κόσμος καθότανε πια ποιός έξω, ποιός πάνω στο πάτωμα στους διαδρόμους επειδή έκανε κρύο. Οι πιο θαρραλέοι κατέβηκαν στο κάτω κατάστρωμα για να βγάλουν φωτογραφίες το Πρεβελι κολλημένο με το μούρη μέσα στο Ασπρονήσι – που φαινότανε και από μέσα.

Λένε ότι τελικά το καράβι θα τραβήξουν στο λιμάνι και ρωτάω: μήπως να μας βγάλουν πρώτα καλού-κακού μη τυχόν σκιστεί το πολύτιμο το Πρεβελι στο δρόμο; Μιλάμε μεταξύ μας και λένε κάποιοι παλαιοί που ξέρουν από καράβια, πού εάν το τραβήξουν και γίνει κάτι και δεν θα υπάρχουν θύματα, η εταιρία δεν θα πάρει τα ασφάλιστρα.!!!

Και σας ρωτάω: πόσο κάνει η ανθρώπινη ζωή; Άμα σκεπτόμαστε πόσους φόρους πληρώνουμε μάλλον και όχι τόσο λίγο. Θα έπρεπε...

Θα σας πω ότι έχω πάθει τόσο δυνατό σοκ που για μέρες δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη ούτε να βλέπω τα καράβια να περνάνε απέξω, ούτε να γράψω όλο αυτό, γιατί δεν θα μπορούσα να το ξαναζήσω. Όμως η οργή μου ήταν δυνατή όταν είδα ότι τα κανάλια δεν πολύ ασχολήθηκαν με την υπόθεση, αλλά επίσης όταν διάβασα το δελτίο του λιμεναρχείου με τα ψέματα που έγραφαν. Ανακάλυψα ότι την ώρα που ήμασταν στο καράβι και ψάχναμε με τον φακό να βρούμε κάποιον από το πλήρωμα, το δελτίο έγραφε ότι στο Πρέβελι ήταν 70 άτομα από αυτούς! Πήρα τηλέφωνο το Alpha άλλα μόλις άκουσε η κυρία για το Πρέβελι, γρήγορα διέκοψε την κουβέντα και είπε ότι εάν ζητηθούν πληροφορίες θα με πάρουν τηλέφωνο. Εννοείτε πως δεν με πήραν ποτέ.

Έγραψα τα σχόλια μου στην fan page της ANEK στο facebook αλλά αναμενόμενο δεν ασχολήθηκε κανένας από την εταιρία. Μόνο για καλές ειδήσεις είμαστε! Αν δείτε αυτή τη σελίδα εκείνες τις ημέρες, δεν αναφέρει τίποτα για το γεγονός αλλά ασχολείται με τον γάμο των Κινέζων!!!

Όταν μέσα Σεπτεμβρίου επέστρεψα Αθήνα, πήγα στα γραφεία της ANEK στον Πειραία ζητώντας να μου επιστραφεί τουλάχιστον του κόμιστρο εκείνου του εισιτηρίου. Οι υπάλληλοι της εταιρίας έκαναν σαν να μη καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και για πιο ακριβός γεγονός τους μιλάω. Μετά από πολλά τηλέφωνα που έκαναν στους προϊσταμένους (ενώ εγώ ζήτησα να μιλήσω με την διεύθυνση της εταιρίας αυτοπροσώπως) μου είπανε ότι δικαιούμαι μόνο το 25% τις τιμής εισιτηρίου και αυτό πλήρωσαν και στους άλλους επιβάτες που ήρθαν για το ίδιο λόγο όπως και εγώ. Εννοείτε ότι δεν με ικανοποιούσε καθόλου τέτοια απάντηση και συνέχιζα να επιμένω. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σαν εξαίρεση μου πρότειναν να μου δώσουν ένα δωρεάν εισιτήριο για το...ίδιο το καράβι!!! Και δεν πήρα τίποτα.

Ποιος επιτρέπει τέτοια αντιμετώπιση σας ρωτάω; Να πληρώνουμε εισιτήρια, να τεθούν τις ζωές μας σε τέτοιους κινδύνους και όχι μόνο να μη μας αποζημιώνουν για το συμβάν, να μη πληρωθούμε την ηθική βλάβη ούτε εμείς, ούτε οι δικοί μας άνθρωποι τους οποίους ξεσηκώσαμε τα ξημερώματα και τους ταράξαμε με τέτοια είδηση; Έχουνε σκεφτεί καθόλου ότι κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχει πάθει έμφραγμα από αυτό που άκουσαν;

Μέχρι πότε θα είμαστε μόνο πρόβατα τα όποια είναι μόνο για να πληρώνουν φόρους και η ζωές τους δεν κοστίζουν τίποτα;